DISEBALIK KEJAYAAN
( Artikel ini dah share sblum
ini tp sy sngaja masukkan dalam wall kerana mersai ramai yg blum
mengetehui cerita untuk djadikan sbagai contoh )
Tan Sri
Syed Mokhtar Shah bin Syed Nor Al-Bukhary merupakan seorang ahli
perniagaan dan usahawan Melayu yang terkaya di Malaysia. Menurut Forbes
beliau mempunyai harta bernilai AS$1.7 billion pada 2010 seterusnya
menjadi orang kelapan terkaya di Malaysia pada 2010.
Beliau
dilahirkan di Alor Setar, Kedah pada 1951 Beliau memulakan
perniagaannya sebagai seorang pengusaha daging pada tahun 1970.
Beliau
yang juga merupakan pemilik Yayasan al-Bukhary terlibat dalam
perniagaan berasaskan perladangan, pembinaan, kejuruteraan,
infrastruktur dan pelabuhan.
Pada tahun 80-an, Syed
Mokhtar telah beralih ke bidang pengangkutan yang telah membawa tuah
kepadanya sehingga menjadi seorang antara tokoh korporat bumiputera
yang terkaya di Malaysia.
Karier perniagaannya mula dikenali pada
awal 90-an di Johor semasa Tan Sri Muhyiddin Yassin menjadi Menteri
Besar. Beliau yang amat meminati bidang pengurusan dan pembangunan
pelabuhan adalah salah seorang manusia yang bertanggungjawab menjadikan
Pelabuhan Tanjung Pelepas, Johor menjadi terkenal di mata dunia dalam
tempoh yang sebentar.
Tidak lama kemudian, Syed Mokhtar
telah mengasaskan Yayasan (Islam) Al-Bukhary yang telah membina dan
menguruskan Muzium Kesenian Islam bernilai RM70 juta di Kuala Lumpur
selain banyak menjalankan kerja-kerja amal dan kebajikan terutamanya
sekitar Negeri Kedah dan Perak.
Syed Mokhtar juga
merupakan pemilik kepada Syarikat Gulf International Investment Group
Capital (GIIG) yang mempunyai kepentingan dalam Projek Hidro Elektrik
Bakun. Di samping itu, beliau mempunyai kepentingan dalam beberapa buah
firma terkenal Malaysia seperti Malaysia Mining Corporation Berhad
(MMC), PERNAS, Padiberas Nasional Berhad, Malakoff Berhad, Seaport
Terminal Johor Sdn. Bhd., Johor Port Berhad, Impian Teladan Sdn. Bhd.,
Indra Cita Sdn. Bhd. dan banyak lagi.
MMC telah bergabung
dengan Gamuda Berhad dan berjaya mendapatkan projek landasan keretapi
berkembar bernilai RM14.5 billion sebelum ianya dibekukan oleh kerajaan
kerana faktor pemulihan ekonomi. Syed Mokhtar juga dikatakan telah
membeli kepentingan majoriti dalam Lapangan Terbang Antarabangsa Senai,
Johor.
Latarbelakang Ringkas Syed Mokhtar
- Tahun lahir : 1951
- Pendidikan: SPM
- Mula berniaga: umur 19 tahun (jual beli lembu dan kerbau)
- Kekayaan: AS$1,700 juta
- Ke 8 terkaya di Malaysia
- Ke 655 terkaya di Dunia (Forbes)
- Antara syarikat miliknya: MMC, Pelabuhan Tg. Pelepas, BERNAS, Gardenia, DRB-HICOM dan Bank Muammalat
- Kereta: Proton Perdana
- Sumbangan sosial :
Yayasan
Al-Bukhary, institusi pengajian untuk 3,000 pelajar, Muzium Kesenian
Islam, Kompleks Al-Bukhary, menaja kelas tuisyen untuk pelajar Melayu,
pengindahan Masjid Negara, sumbangan RM1 juta untuk Tabung Tsunami dan
menaja setiap tahun penghantaran rakyat Malaysia yang tak mampu untuk
tunaikan haji.
- Bagaimana sumbangan sosialnya bermula?
Bila
mana ibunya menyuruh memberikan sebahagian elaun (RM750.00) pertamanya
sebagai pengarah syarikat beras kepada jiran yang susah. Sebahagian
lagi (RM750.00) ibunya simpan. Selain itu, ibunya juga menyuruh beliau
menghantar lampu kerosen ke surau-surau untuk menerangi kegiatan
sepanjang malam bulan Ramadhan. Dari situ bermulalah pembentukan
peribadi dan pemikiran Syed Mokhtar yang kita kenali hari ini.
1.
Ada sebab kenapa saya bekerja seperti tiada hari esok. Agenda sosial
dan kerja-kerja kemasyarakatan itulah antara sebabnya. Saya mahu
meninggalkan warisan untuk anak bangsa yang kekal berpanjangan.
2.
(berkenaan know who) Bangsa lain tak mengapa tapi orang Melayu kena
berdamping dengan orang politik sedikit-sedikit. Tapi masalahnya kita
tidak mahu melalui kesusahan; banyak yang mahu senang dengan
mendampingi orang politik semata-mata.
3. Tiada apa-apa
rahsia. Saya ini hamba Allah biasa, budak dangau macam saudara semua
juga. Tuhan jadikan manusia ini sama sahaja. Proses kematangan saya
yang membezakannya. Saya percaya sesiapa pun boleh menjadi apa sahaja
asalkan mereka berusaha dengan tekun. Tetapi tentulah ia memakan masa.
Tiada jalan singkat.
4. Saya mengenali kekuatan dan
kelemahan saya. Apa yang tidak mampu buat saya akan minta orang lain
tengok-tengokkan. Saya melalui jalan yang susah tapi itulah jalan yang
kekal.
5. Kita perlu menggunakan kepakaran mereka (bangsa
Cina) kerana mereka jauh lebih maju dan mahir daripada kita. Apa yang
kita kurang faham kita berkongsi dengan tujuan untuk belajar dengan
mereka. Apabila sudah faham baru kita boleh menjaga kepentingan kita.
6. Saya sedih melihat sistem sekolah pondok di Kedah. Saya ada cita-cita mahu memodenkan sekolah pondok. Kita kena maju.
7. Saya terlibat dalam perniagaan ini kerana saya tiada pilihan lain.
8. Untuk memajukan perniagaan, memang kena banyak sabar dan kuat berusaha.
9. Tidak ada jalan singkat. Saya belajar tentang perniagaan ini sejak kecil lagi dan saya juga biasa kena tipu.
10.
Saya pun suka kemewahan. Saya pun suka tengok dunia, ke Tokyo, New
York dan London. Saya pun suka pakai baju elok. Tapi kita hendak
bermewah setakat mana, hendak pakai baju banyak mana, hendak tidur dalam
berapa rumah satu malam, hendak makan pun sampai larat mana?
11. Dalam hidup ini kita sebenarnya tidak ada status; ada masa di atas, ada masa di bawah.
12.
Ketika Allah memberika kemewahan, kita kena turun ke bawah, tengok
mana-mana yang boleh dibantu. Allah beri rezeki melalui kita untuk kita
tolong orang lain. Rezeki itu bila-bila masa dia boleh ambil balik.
Jika ada orang korporat Melayu yang tidak mahu turun ke bawah mungkin
kerana bayangan duit itu lebih kuat daripada yang lain.
13.
Korporat Cina turun ke bawah membantu. Orang Cina ada pelbagai
persatuan. Kita tidak ada; kalau ada pun berpecah. Orang Melayu kita
tidak mahu bekerjasama kerana perasaan dengki menguasai diri. Sudahlah
tak mahu berusaha, apabila orang lain berusaha mereka marah .
14.
Rezeki yang ada itu sebenarnya untuk orang lain. Memang dari segi
hukum pun begitu. Kita kena keluar zakat dan fitrah. Tetapi zakat
fitrah banyak mana sangat. Islam agama yang adil; ia minta sedikit
saja. Oleh itu, kalau ada duit yang lebih ia seharusnya dibelanjakan
dengan baik.
15. Saya tak kisah kalau saya tak buat semua
ini. Saya boleh tak buat apa-apa dan balik ke Alor Star. Tetapi saya
rasa hidup ini sia-sia. Orang Kedah kata kalau mati nanti mata tidak
tutup rapat kerana tanggungjawab depan mata kita tidak buat. Orang lain
ambil kekayaan kita, ambil hak kita dan pergunakan kita, kita masih
tidak buat apa-apa !
16. Saya ada emotional attachment
kepada agama, bangsa dan ummah. Saya bukan individualistik. Diri saya
tidak penting. Pangkat dan gelaran ini kepada saya tidak mustahak.
17.
Saya sedih media tonjolkan saya begini. Saya malu kerana orang Cina
kaya beratus-ratus kali ganda daripada saya. Tapi saya tahu orang
Melayu kalau hendak berjaya kena kerja kuat tidak kira siang malam.
Kita ada kekuatan yang tuhan beri melebihi daripada bangsa lain. Tetapi
untuk maju kita perlu berusaha.
18. Saya asal daripada
tidak ada apa-apa. Apa yang saya tidak tahu saya belajar, minta tolong
daripada orang. Saya tidak malu. Saya bukannya mencuri. Saya usaha
sendiri. Sikap pemalas dan pemalu ini yang orang Melayu kena atasi.
Kita kena berani kerana benar. Apabila kita dapat keuntungan dan rezeki
lebih, bolehlah kita menolong orang.
19. Kaya itu
bukanlah kepada diri sendiri. Kaya itu adalah kepada kumpulan
perniagaan ini, kepada bangsa dan kepada orang ramai. Saya hanya
memegangnya untuk sementara sahaja.
20. Saya tiada
keinginan untuk menyimpan kekayaan ini untuk anak dan isteri. Duit ini
tidak akan kekal. Saya percaya hanya perkara yang baik yang kita
lakukakan akan kekal. Bukan duit yang akan melindungi saya nanti tapi
apa yang saya lakukan sekarang.
21. Saya perlu terus
mencari peluang dan perniagaan lain supaya kita terus dapat bantu orang
lain mengembangkan diri masing-masing. Saya bukan buat semua ini untuk
diri saya semata-mata.
22. Ada juga yang saya usaha tapi
tak dapat dan orang tak tahu. Apa yang saya dapat itu yang jadi
masalah kononnya Syed Mokhtar sapu semua. Bangsa lain memegang pelbagai
kepentingan dalam ekonomi, siapa pun tak kata apa. Ini masalah orang
Melayu. Di kampung orang Melayu berpecah kerana politik, di bandar
berpecah kerana ini (wang).
23. Saya percaya kalau rezeki
itu Allah beri kepada saya ia bukan untuk saya tetapi untuk orang
ramai juga. Orang tidak tahu banyak syarikat yang saya ada ini gagal
dan tidak maju kepada saya tetapi orang tidak tahu.
24.
Banyak orang percaya bahawa dia mesti ada RM10 juta atau RM20 juta
dalam tangan baru hidup boleh selamat. Ini yang menyebabkan mereka
hanyut daripada menolong orang lain. Mereka lebih takutkan diri
sendiri. Mereka lupa bahawa kekayaan tidak boleh membantu
selama-lamanya.
25. Orang kata saya takda duit tapi
banyak hutang. Orang berniaga mana yang tak berhutang. Tapi mesti tahu
bagaimana hendak meminjam dan membayarnya semula. Ada cara boleh kita
buat.
Tapi sebelum berhutang RM100 juta mesti sudah fikir
bagaimana hendak membayarnya balik. Mesti ada tanggungjawab. Banyak
orang mahu senang tapi tidak ramai yang mahu bertanggungjawab.
26.
(perasaan setiap kali mendapat rezeki) . Saya ini kata orang Kedah,
lebai kodok bukan lebai pondok. Tapi saya tahu hal-hal asas. Kalau mahu
saya minta terus dari tuhan. Tuhan beri manusia akal dan fikiran. Kalau
hendak pakai baju dan seluar biarlah padan dengan badan.
27.
Kesenangan yang saya perolehi ini datang dengan tanggungjawab (bila
pinjam bayar balik dan buat amal jariah). Kalau hendak dibandingkan
dengan bangsa lain, perniagaan saya ini tidak ada apa. Tetapi walaupun
sedikit tetapi yang sedikit itu ada berkatnya.
28. Saya suka kalau nikmat sedikit yang saya dapat itu orang lain boleh berkongsi sama.
29.
Saya kadang-kadang kecewa dan sedih melihat anak orang alim yang
sesetengahnya lupa diri setelah mendapat kekayaan. Saya pun sama seperti
orang lain suka hendak ke luar negara tetapi kita tidak boleh lupa
kubur kita dan asal usul kita. Di kampung kita mungkin ada jiran-jiran
yang perlukan bantuan.
30. ……kalau tidak mungkin saya
sudah ke Haatyai dan jadi nakal. Saya manusia yang banyak buat
kesilapan. Tetapi saya insaf, beristighfar dan jalan lagi. Sejak awal
saya ada kesedaran mahu mengekalkan hak kita sebagai orang Melayu.
31. Saya kata kepada diri sendiri kalau kerana itu saya terpaksa bersusah sedikit pun tidak mengapa.
32.
Kekayaan ini tuhan beri kepada saya untuk saya menolong orang lain
pula. Saya percaya kepada keberkatan rezeki. Hari ini kita tolong orang,
esok lusa orang akan tolong kita pula dengan cara yang lain.
33.
Kalaupun tidak sanggup tunggu 34 tahun seperti saya berilah sedikit
masa untuk faham selok belok perniagaan, Insya Allah boleh maju.
34.
Kita jangan cepat putus asa. Putus asa boleh tapi kena cepat-cepat
kuatkan semula semangat untuk bangkit balik. Jangan jadikan agama hanya
satu tempat untuk kita bergantung apabila kita susah. Tanggungjawab
ibadah adalah tugas seharian.
35. Lifestyle ? Saya tidak
ada lifestyle yang kena masuk kelab sana dan sini. Tapi tak semestinya
saya tidak boleh turun ke kelab. Orang Melayu kalau hendak ke depan
mesti ada cara hidup yang fleksibel, boleh naik dan turun.
36.
Lifestyle ini sebenarnya satu penyakit. Saya biasa pakai Mercedes tapi
sekarang saya pakai Proton Perdana untuk sokong kereta nasional.
Kereta itu pun cukup untuk bawa saya ke mana-mana.
37.
Tiada sebab orang kenapa Melayu tidak boleh maju. Ini saya berani
perang dengan sesiapa pun. Orang Melayu boleh maju. Kalau saudara jadi
wartawan saudara kena tanam semangat suatu hari nanti mahu ambil alih
akhbar ini. Tidak ada sebab kenapa ia tidak boleh berlaku.
38.
Kejayaan dan kelemahan orang Melayu bukan disebabkan oleh bangsa kita
dan agama kita. Ia berkait dengan sikap dan cara kita berfikir. Gigih,
tekun dan tidak mudah putus asa merupakan kunci kejayaan kita. Tapi
perkara ini kurang wujud dalam cara orang Melayu berfikir.
39.
Tuhan memberi peluang kepada siapa saja yang bekerja kuat. Apa yang
ada pada saya ini hanya usaha. Kalau anak dangau macam saya boleh,
tidak ada sebab orang lain terutama mereka yang dari pekan tidak boleh.
40.Kita tidak usahlah selalu mengulang-ulang perkara yang boleh
memberikan kesan psikologi negatif kepada orang Melayu (kereta dan
rumah besar). Kita kena kurangkan bercakap tentang kereta besar dan
rumah besar. Sesiapa pun mahu pakai kereta mewah tapi bukan itu
matlamatnya.
41. Orang Melayu sebenarnya kena membantu diri sendiri, kena bekerja keras dan fokus.
42. Sikap merendah diri perlu sentiasa ada dalam diri seseorang walau setinggi mana pun kejayaan dicapai.
43. Apa yang saya buat ini (kerja-kerja sosial) semuanya bermula daripada didikan orang tua saya sendiri.
44.
Saya sendiri berhutang sambil berniaga dan buat sumbangan amal jariah.
Saya tak mahu tunggu hutang habis baru hendak buat semua ini. Saya
takut kalau hutang habis saya pun mati dan apa pun tak sempat saya
buat.
45. Saya biasa saja. Hidup saya tidak berubah, dari
dulu beginilah. Saya terima apa saja nikmat yang diberikan oleh Allah.
Tidak ada segelas air, ada setengah gelas pun saya bersyukur.
46.
Kalau kerana sedikit bantuan itu mereka lulus peperiksaan dan hidup
mereka menjadi lebih baik, saya sudah gembira. Saya tidak boleh buat
banyak. Alhamdulillah, lebih baik buat sedikit daripada tidak buat
langsung.
47. Saya tiada minat untuk beli kapal layar atau
kapal terbang. Saya fikir kalau saya beli sesuatu biarlah orang ramai
boleh pakai. Saya suka kalau saya beli sesuatu yang mahal, biarlah
orang ramai boleh pakai.
48. Saya gembira dapat membantu.
Saya mahu orang lain merasai (kesenangan) apa yang saya pernah rasa.
Saya tahu bagaimana perasaanya. Saya kata kepada diri saya, apa yang
saya dapat saya mesti beri orang lain merasainya sama. Jangan beri
kurang, lebih tak mengapa. Itu yang membuat hati saya seronok.
49.
Saya rasa saya ingin menyumbang lebih daripada ini. Saya kata kepada
kawan-kawan ini baru warm-up saja; kita belum berjalan lagi. Saya rasa
kita terlalu banyak ketinggalan.